Tarapaty światłoluba

Follow my blog with Bloglovin

Jestem chodzącym na dwóch nogach paradoksem. Mój ulubiony kolor i odcień wszystkiego to szary. Często przechodzi w czarny, czasami dobrze mu obok brązów i beżów, w porach cieplejszych lubi biel i stonowane pastele. Z drugiej strony należę do grupy „okna bez firan”.

Kiedy byłam dużo młodsza i mama zmieniała firanki, na pytanie, jaką bym chciała teraz, ja odpowiadałam krótką. Potem przyszła era sznureczków i byłam jeszcze szczęśliwsza.

Pamiętam też, jak mama z siostrą śmiały się ze mnie i mojego wikinga (chyba nadal się śmieją). Nie wiem, co to była za okazja, w każdym razie kilka dni wolnego. Mnie zaprosił On, ja zaprosiłam młodszą siostrę i przez kilka dni nocowaliśmy pod jednym krakowskim dachem. Weekend (bo to chyba był długi majowy, pewności nie mam) minął przyjemnie, my wróciłyśmy kolejno do Sandomierza i do Lublina. Niczego nieświadomi, zatopiliśmy się w swoich obowiązkach i brnęliśmy do kolejnego weekendu.

Kiedy następnego razu wróciłam do domu, zostałam brutalnie uświadomiona.

Jak bardzo podobni w niektórych sytuacjach byśmy niebyli, ja jestem światłolubem, on jest jaskiniowcem. Klasyczny podział rządzący tym światem. Jedni, pierwsze co robią to podnoszą rolety, zsuwają firany na bok i cieszą się jasnością. Ci drudzy mogliby zasłon nie ruszać cały dzień i rozpływać się w półcieniu.

Teraz wiem na pewno, że to był weekend majowy, ale wyjątkowo pochmurny i deszczowy. Mieszkanie, w którym byliśmy, mieściło się na poddaszu. Siedzieliśmy w pokoju łączonym z kuchnią i pogadywaliśmy, coś oglądaliśmy, na chwilę każdy zajął się swoimi sprawami. Ja podnosiłam się z krzesła, zamykałam okno i podwijałam roletę, siadałam spowrotem i kontynuowałam buszowanie po Internecie. Za niewiele chwil, Wiking wstawał z sofy, opuszczał roletę i otwierał okno. Potem ja znów wstawałam, odsłaniałam i zamykałam okno. On wstawał, otwierał i zasłaniał. Ten schemat, podobno, powtórzyliśmy kilka razy, bez słowa, bez uwag, koegzystując w idealnej synergii.

Tak przynajmniej zostało mi to opowiedziane. Brzmi zabawnie, trochę też podnosi na duchu, że nie pozabijamy się we wspólnym mieszkaniu.

W ten deszczowy weekend majowy potrzebowałam chłonąć każdy promień, nawet jeśli nie przybierał tej postaci, która razi w oczy. Tak mam podczas większości z 365 dni. O ile szary to mój kolor, ściany będę miała białe. Muszą odbijać światło w każdy zakamarek mieszkania.

Dlatego cierpię katusze, kiedy spoglądam na zegarek, nie ma jeszcze 16, a ja zasłaniam rolety, by swobodnie zapalić światło.